Η μικρή μου διακήρυξη

Ο γυμνισμός δεν είναι ερωτικό παιχνίδι -μία απλή καύλα- ούτε και μία απλή άσκοπη επίδειξη. Ο γυμνισμός αποτελεί μία στάση ζωής, μία αντίληψη για το σώμα μας. Δεν είναι άσχετος με το ίδιο το σεξ ούτε φυσικά και με την ηθική της εποχής μας. Η ψεύτικη σεμνοτυφία που μας περιβάλλει απαιτεί πολύ απλά να μένουμε ντυμένοι μέχρι το λαιμό σχεδόν, κρύβοντας ατέλειες του σώματός μας και στολίζοντάς το σαν ένα ερωτικό αντικείμενο. Η χριστιανική ηθική (αν θέλετε η στωική και νεοπλατωνική αντίληψη) είδε το γυμνό σαν κάτι το κολάσιμο και τούτο το κουβαλάμε σχεδόν μέχρι τις μέρες μας. Μπορεί τα γυναικεία εσώρουχα να μικραίνουν και να χάνουν το βάρος τους σε ύφασμα, αλλά η σεμνοτυφία παραμένει. Το γυμνό προκαλεί, το γυμνό φέρνει σκέψεις ερωτικές.

Και τονίζω ότι το γυμνό δεν είναι άσχετο με το σεξ. Είναι άμεσα δεμένα μεταξύ τους. Αγαπώ το σώμα και το προβάλω σημαίνει πολύ απλά ότι απολαμβάνω τον έρωτα με ελεύθερο πνεύμα χωρίς ντροπές και αναστολές. Και αυτή η απόλαυση έρχεται απλά, φυσικά -ο αγγλικός όρος naturism δεν χρησιμοποιείται τυχαία- χωρίς να χρειάζεται με ρούχα προκλητικά να προσελκύσουμε κάποιον/α (το ημίγυμνο, εξάλλου, είναι πιο προκλητικό). Ωστόσο, ο γυμνισμός δεν πρέπει να συγχέεται με την επιθυμία κάποιου να δει άλλους γυμνούς για σεξουαλικούς λόγους (ηδονοβλεψίας), ή με την επιθυμία κάποιου να τον δουν γυμνό για σεξουαλικούς λόγους (επιδειξίας).

Στάση ζωής λοιπόν για μένα ο γυμνισμός που έρχεται σε κόντρα όχι μόνο την κυρίαρχη ιδεολογία της ημίγυμνης πρόκλησης, αλλά της προβολής του σώματός μου, όχι με τη χυδαία του μορφή, αλλά με τις ατέλειές του, με την ομορφιά του, με το φυσικό ερωτισμό του. Στάση ζωής που δεν περιορίζεται μόνο σε μία παραλία το καλοκαίρι, αλλά επεκτείνεται σε όλο το χρόνο. Ο γυμνιστής αφήνει τα ρούχα του -που χρειάζονται μόνο για προστασία από ασθένειες και καιρικά φαινόμενα- όταν μπαίνει στο σπίτι του, όταν κοιμάται. Ακόμα και μπροστά στα παιδιά του διδάσκοντάς τα την αίσθηση της ελευθερίας και της αγάπης προς το σώμα του χωρίς ντροπές και ηθικολογίες.

Προσωπικά στο σπίτι πάντα μένω γυμνός και ποτέ μα ποτέ δε φοράω εσώρουχα, εκείνο το ένδυμα που καταπιέζει τα "ανήθικα" μέρη του σώματος. Το καλοκαίρι βέβαια είναι ευκολότερη η έκφραση και η επίδειξη αυτών των αρχών σε μία απόμερη παραλία. Γυμνός όμως γίνομαι αποδεκτός για αυτό που πραγματικά είμαι, όχι για αυτό που προβάλλω, όχι για τη λεζάντα των ρούχων μου. Χωρίς ρούχα η κοινωνική τάξη, η αισθητική μου δεν είναι άμεσα ορατή. Αποκαλύπτεται μόνο μέσα ένα διάλογο. Κυρίως όμως στρέφομαι ενάντια σε κάθε ιδεολογία που θέλει να σκλαβώσει τον άνθρωπο μέσα σε λίγα μέτρα ύφασμα στο όνομα μίας φτιαχτής και παρά φύσει ηθικής.

Το γυμνό ανθρώπινο σώμα πρέπει να είναι αποδεκτό, να είναι σεβαστό και να το χαιρόμαστε. Η θέα του γυμνού σώματος δεν είναι ντροπή, δε διαφθείρει, δεν είναι επικίνδυνη. Η γύμνια είναι μία υγιής φυσική κατάσταση όπως ακριβώς και τα ζώα. Τα ρούχα απλά μας προστατεύουν.

Το μοντέρνο κίνημα του γυμνισμού είναι μια αναβίωση αρχαίων ηθών. Από την αρχαία Ελλάδα και τη Μεσοποταμία μέχρι την ερωτικότατη Ρώμη, το γυμνό ήταν επιτρεπτό χωρίς σεξουαλική παρήχηση (πέρα από τη θέα ενός ωραίου σώματος, όπως γίνεται και με ένα όμορφο πρόσωπο). Εξάλλου η ομορφιά ενός σώματος καλλιεργούνταν, ενώ εκείνη του προσώπου αποτελούσε φυσικό και μόνιμο χαρακτηριστικό (τύχη και όχι δουλειά, γέννημα χωρίς προσπάθεια).